Sommige dingen zijn nou eenmaal zo, maar moeten we het dan ook altijd zo laten?
Laatst probeerde een vriendin en ik een afspraak te maken. Jeetje wat een gedoe is dat! Als de één vrij was, moest de ander werken en de sporten van onze kinderen lopen ook totaal niet synchroon.
Uiteindelijk hadden we een dag gevonden die voor ons beide uitkwam! Dus ik zet hem gelijk vast in de agenda, waarop mijn vriendin nog een beetje aarzelt. “Wat is er de hand?”, vroeg ik. Het was even stil. Ze durfde het me bijna niet te vertellen, maar toen kwam het eruit. “Ik moet eerst even aan mij man vragen of hij het geen probleem vind om dan een paar uur helemaal alleen met de kinderen te zijn..”
Oef, en toen zat ik in een dilemma, geef ik mijn vriendin mijn eerlijke mening over dit toch best wel taboe-onderwerp of laat ik het haar zelf ontdekken hoe gek dit nou eigenlijk klinkt?
Natuurlijk begrijp ik dat van oudsher de vrouwen voor de kinderen zorgen en de mannen hard werken op het land, maar kom op! We leven inmiddels in 2022! Is het nou echt zo gek om onze mannen en zonen te leren dat het gezin een groepsactiviteit is? Veel vrouwen die ik spreek voor mijn coaching lopen hier tegenaan.
Ze willen aan de ene kant de mythe in stand houden, want dat is nou eenmaal de rol van de vrouw. Want als ik niet zelf voor de kinderen kan zorgen en alle ballen hoog kan houden, dan heb ik gefaald als vrouw. Ze leggen alle verantwoordelijkheid bij zichzelf en betrekken hun partner dan ook niet of nauwelijks bij de zorg voor de kinderen. Waardoor de partner het dus eigenlijk ook niet kan leren of eigen kan maken. En zo houden we onze eigen vicieuze cirkel weer in stand.
Als ik voor mijzelf spreek, zijn mijn kinderen en mijn gezin het mooiste wat me ooit is overkomen. Maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik die verantwoordelijkheid gemakkelijk in mijn eentje kon dragen. Ik vind het heerlijk om soms een dagje alleen weg te zijn, met vriendinnen af te spreken of zelfs een weekend weg te gaan. Maar dat kan alleen als ik ook weet dat mijn gezin het zonder mij ook redt en ik dus niet 86 keer hoef te bellen of in de stress hoef te zitten.
Hoe kan het zijn, dat als mannen een dagje weggaan met hun vrienden het ontspanning is, maar als vrouwen een dagje weggaan het egoïstisch wordt gevonden en dat je er zelfs nog een schuldgevoel aan overhoudt!
Wij vrouwen strijden al zolang voor gelijkwaardigheid, maar het stukje zorgen voor de kinderen houden we liever voor ons zelf. Mijn mening is, trek die gelijkwaardigheid ook door in de zorg voor je gezin. Waarschijnlijk zal je partner dingen anders doen of moet je soms even in gesprek om echt beide dezelfde regels te handhaven en moet je wennen om bepaalde dingen los te laten.
Maar ik beloof je, wanneer je die balans samen gevonden hebt, krijg je er zoveel rust en vrijheid voor terug. Lieve mama, jij hebt net zoveel recht op ontspanning, begrip en ‘eigen dingen’ als de rest van je gezin. Je moet het alleen wel zelf willen.
Ps: Mocht je je afvragen hoe het is afgelopen met mij en mijn vriendin? We zijn heerlijk op stap geweest, want de papa kreeg het voor elkaar om een paar uur helemaal alleen met de kinderen te zijn. Ze heeft ook toestemming gegeven voor deze blog.